Hoewel ook ik er aanvankelijk weigerachtig tegenover stond, heb ook ik ondertussen de stap gezet naar het geven van online schrijfcursussen en het geven van online advies. Toegegeven, het heeft nadelen. Ik mis het echte contact met mensen en de tinteling die ontstaat wanneer mensen met gedeelde interesses elkaar ontmoeten. En ik drink liever samen koffie dan alleen achter mijn computer. Maar ik ben toch ook aangenaam verrast door de dynamiek die er ontstaat bij het doorgeven van informatie en het delen van inspiratie. Online gesprekken zijn ook geen gesprekken tegen een computerscherm, maar tegen echte mensen, al zit er wel een scherm tussen. En het feit dat ik mijn werk kan doen van waar ik wil, is eigenlijk wel tof. Zo merk ik ook dat de opkomst van mijn cursisten andere jaren nauw samenhing met weersomstandigheden, zieke kinderen, zich zelf niet al te best voelen,… en dat de opkomst nu telkens bijzonder hoog is. Toch, het blijft een beetje roeien met de riemen die we hebben, en ik zou liever weer aan wal gaan en samen klinken op het goede leven, maar voorlopig blijven we wel roeien.

Online cursussen geef ik via: www.wisper.be
Voor online advies rond schrijven, illustreren of het uitgeven van je werk, vraag ik 15 euro per sessie (waarbij ik de tijd niet zo nauw in de gaten hou, maar een sessie duurt gemiddeld een uur)
Je kan nog steeds inschrijven voor mijn videocursus rond het schrijven en illustreren van kinderboeken

Share and Enjoy

Net zoals iedereen zou ook ik meer tijd willen.
Net als iedereen ga ik onzorgvuldig om met mijn tijd.
En ook ik weet dat het leven eindig is, en ook ik haast me om op bol.com op zoek te gaan naar spullen die ik niet nodig heb. Om mijn sociale media te checken en om uren domweg weg te piekeren.

Als ik tijd had, dan zou ik een animatiefilm maken.
Omdat een film bijna alles heeft dat het leven te bieden heeft: beeld, geluid, muziek, een beetje poëzie of een verhaal, gevoel.
En als ik een beetje meer tijd had, ik zou het doen. Geen groot, onbereikbaar project, maar iets dat onvolmaakt is en van mij.
Als ik er nu eens al was het maar één week voor kon uittrekken… maar ik moet nog werken om geld de verdienen, mensen opbellen, gesprekken voeren via Zoom, mijn sociale media checken, en zoveel uren weg piekeren.

En ik neem me voor om voorrang te geven aan mijn dromen, omdat het leven eindig is.
In mijn hoofd groeien al plannen. In mijn schetsboek melden enkele beelden zich aan, schoorvoetend. Wat lijkt op luxe, komt eigenlijk neer op moed. Tijd maken om te doen wat je echt wil doen, vraagt moed, het is geen luxe.

Share and Enjoy

Anne Sylvestre was een ontdekking voor mij. Ik hou van de kracht van haar teksten en van de eenvoud van haar zang. Liedjes als balsem op de ziel – en elke ziel heeft balsem nodig.

Share and Enjoy

Hoewel ik graag portretten teken, doe ik dat eigenlijk nooit in kleurpotlood.
In het kader van een cursus die ik voorbereid, deed ik dat vandaag wel.
Ik maakte er een video over omdat dit toch meer zegt dat een geschreven beschrijving.
Met dit portret was ik toch wel enkele uren bezig, het was rustgevend en aangenaam.
Morgen ga ik met dit portret een creatieve verwerking maken in mijn schetsboek.
Iets dat vloekt met het zachte, en het toch behoudt. Iets dat me doet denken: zonde van al dat werk, en: goed dat ik het durfde verknoeien. Om er dan achter te komen dat het helemaal niet verknoeid is. (Of tenminste, daar hoop ik op, maar alles is onzeker. Altijd.)

Share and Enjoy

Voor wie de zomer verkiest
zullen winters altijd doffer zijn
De bomen met ingevallen wangen
en armen vol mager verlangen naar bladeren
met vingers onbuigzaam en stekend
alsof ze niets anders dan stokjes meer zijn
En het lijkt of de zon maar een bloem is
die langzaam haar blaadjes verliest
maar jij bent het die als mens
niet veel wil veranderen
waardoor je toch altijd
de zomer verkiest

Share and Enjoy

Ik mis het om les te geven aan volwassenen. Ik mis het om een eilandje te scheppen waarop het goed leren is. Waarop je je veilig voelt zodat je je durft open te stellen om nieuwe dingen op je af te laten komen. Dat dit nu niet meer kan, maakte dat ook ik me ervoor openstelde om nieuwe dingen op me af te laten komen. Zo ontwikkelde ik deze online cursus, in samenwerking met Atelier HIlde: https://atelierhilde.maatos.nl/cursus/kinderboeken-schrijven-en-illustreren/

De cursus kost 55 euro en geeft de mogelijkheid om van thuis uit in te gaan op volgende aspecten:

Eerste deel – 23:22 min:
– Intro en personages
– Schrijfoefening
– Illustratieve techniek monotype

Tweede deel – 25:56 min:
– Wat voor welke leeftijd?
– Illustratietechniek: Personage op basis van geometrische figuren

Derde deel – 22:02 min:
– Scenario en Spanningsboog
– Illustratietechniek: Découpage
– Illustratietechniek: Een figuur in oliepastels
– Illustratietechniek: Foamdruk

Vierde deel – 26:51 min:
– Over het gebruik van de tijden
– Illustratietechniek: Dieren in waterverf
– Implicatie van een personage, ruimte en tijd
– Oefening op implicatie van ruimte

Vijfde deel – 24:35 min:
– Scriptboard en dummy
– Vertelperspectief
– Schrijfoefening rond vertelperspectief
– Inspiratie
– Illustratie ideetje: Tekenen op basis van krabbels

Zesde deel – 27:25 min:
– Het uitgeven van je werk
– Zelfpromotie

Share and Enjoy

Share and Enjoy

Ik heb me opgesloten in mijn buik, enkele dagen nog, tot de feestdagen echt afgelopen zijn. De koffie die ik drink houdt me warm. Buiten schijnt de zon, er klinken stemmen op straat, het lokt me niet.
Dit is een periode waar ik niet van hou, vroeger al niet, en nu ook niet. Altijd heb ik gedacht dat het aan de neppe vrolijkheid lag, maar nu die vrolijkheid er veel minder is, merk ik op dat er toch iets is dat me stoort. Misschien is het dat algemene: de berichtjes naar tientallen mensen tegelijk ‘Beste wensen!’ ‘Gelukkig nieuwjaar!’ Van mensen waar je anders nooit iets van hoort.
Noem me gerust een grommelpot, want dat ben ik. Op deze dagen beduidend meer dan anders. En dan is er dat onzichtbare nieuw begin. In 2021 wordt alles veel beter! Maar het is niet alsof we massaal van plan zijn om ons anders te gaan gedragen.
Noem me gerust een grommelpot, enkele dagen nog.

Share and Enjoy

Er was niemand om haar tegen te houden toen ze, doorheen de wilde distels, de tuin van haar buurman inliep en zorgvuldig over de geplaatste wolfijzers heenstapte.
En ineens stond ze daar, oog in oog met haar vijand. ‘Ik kom mijn bal halen,’ zei ze. Ineens viel het haar op dat de man die voor haar stond amper groter was dan zij.
De man keek haar aan zonder knipperen, minutenlang.
‘Waar is mijn bal?’ vroeg ze
‘In de keuken.’ Hij zei het zonder intonatie, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
En zo liep zij zijn keuken in, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Een buldogachtige hond kwam aangelopen, met in zijn muil een stukgebeten gele bal.
‘Die is van mij!’ riep ze uit. ‘Geef terug!’
Het dier kwispelde en legde de bal gewillig voor haar voeten.
‘Braaf,’ zei ze met lage stem. Want ze wist dat je een hond best zo toespreekt.
‘Heb je hem gevonden?’ vroeg de buurman die net binnenkwam.
Ze knikte alleen, daarna zwegen ze allebei.
‘Morgen is het Nieuwjaar,’ zei ze tenslotte om het ijs te breken.
Het leek de man niet mee te vallen om daar een antwoord op te verzinnen. ‘Ga maar naar buiten langs de voordeur,’ zei hij na een tijdje.
Ze wuifde toen ze vertrok, en hij wuifde terug.

(Het is niet compleet onmogelijk dat dit zich vandaag afspeelde, ergens. Die dingen gebeuren.)

Share and Enjoy

Het jaar keert me de rug toe, kondigt met luide stem aan dat hij vertrekt en nooit meer terug zal komen.
Ik glimlach, zoals mijn moeder het me geleerd heeft. Ik blijf beleefd en zeg zijn beslissing te respecteren.
Hij staat er nog, in al zijn onvolmaaktheid, beslist onknap en met een mondmasker.
Ik draai me al om, in mijn hoofd start de monoloog die ik hem zou willen voorschotelen. Dat ik blij ben dat hij gaat, dat hij vooral ellende met zich meebracht, dat hij een egoïst is en dat ik me wel zal redden. Daarbij zal het volgend jaar zeker veel beter zijn.
Vanuit mijn ooghoek zie ik hem. In al zijn onvolmaaktheid, de eenzaamheid die in hem schuilgaat, het belerende vingertje, de beschuldigingen naar anderen toe. In de kromming van zijn rug zie ik ook iets van tederheid, van vriendschap die intens werd, ideeën die concreet werden, en van liefde, ook al is die in wezen ongrijpbaar.
Hij houdt de deur al open, klaar om te vertrekken. Door de opening zie ik het volgende jaar staan, hij draagt een mondmasker. Knap kan ik hem niet noemen, maar hij draagt een mondmasker, misschien valt het wel mee. Hij draagt een groene trui, misschien heeft hij wel aandacht voor de natuur. Misschien houdt hij van festivals, van samen dansen en van muziek? Er is niets aan zijn houding dat dat tegenspreekt….
Ik hou me schrap en ben er niet gerust in, maar ergens ben ik hoopvol.

Share and Enjoy