Het was een weekend vol van kerstmarkt.
Omdat ik niet van Kerstmis hou, heb ik ook niet de neiging om van kerstmarkten te houden. Maar dit weekend was wel erg leuk.
Met lichtjes en warme wijn en vuur en muziek en echt heel mooie dingetjes.
Met fijne mensen en lekker eten.
Volgende zondag weer van dat! Welkom, welkom! (Steven en ik staan er ook met onze boeken en schilderijen)
Dat ik mijn werk niet meer gedaan krijg, merk ik de laatste dagen.
Het maakt me niet paniekerig, het is gewoon zoeken naar een nieuw evenwicht.
Daar waar ik eerder mijn meest productieve uren had vlak na het opstaan, vul ik deze uren nu met dingen als het halen van hout, het leegmaken van het droogtoilet, het aanmaken van de kachel en het maken van eten. En het voelt heel goed om dat te doen.
Pas rond de middag staat mijn hoofd naar werken, maar ik merk dat het dan wel lukt om er langer mee door te gaan. Die gewoonte moet ik me meer eigen maken. Om meer werk ‘s avonds in te plannen.
‘s Avonds bezig zijn met tekenwerk is trouwens erg gezellig. Zeker omdat ik momenteel werk aan een aantal interessante stopmotion projecten. Samenwerkingen met andere artiesten, heel stimulerend en leerrijk allemaal.
De winter wordt koud maar knus, veel zin om ons lekker binnen te barricaderen, ver weg van de boze wereld. In een stopmotion wereld, met een kachel en een droogtoilet.
Ik ben verhuisd, ik schreef het al.
Maar er is meer veranderd dan dat. Ik was er al aardig naar aan het toegroeien, maar ondertussen ziet mijn leven er echt anders uit dan pakweg een jaar geleden.
Misschien las je ook dit al, dat ik me meer bezig houd met groenten uit de tuin, met het bereiden ervan, met koken en bakken en zo.
We wonen nu in een huis zonder centrale verwarming, er zijn wel kachels maar die gebruiken we vooral ‘s avonds. We gebruiken ook geen warm water en het toilet is een droogtoilet. Dat is allemaal niet zo bijzonder, maar ik heb wel altijd in warme huizen met warm water en een koelkast (die hebben we nu ook niet) vol voorverpakte spullen gewoond. Was dat slecht. Nee, natuurlijk niet! Maar het was ook geen bewuste keuze, ik wist niet dat het ook anders kon.
Comfort is nu hoe we ‘s avonds in bed zitten, het kacheltje brandend en onder warme dekens. Eten is leuker en lekkerder, want zelf gemaakt. En kruimels op de grond zijn helemaal oké want er is sowieso geen mogelijkheid om het hier zo proper te houden als in mijn vorige huizen.
Ik voel dat ik anders ga tekenen en schrijven, er is meer werk maar er is ook meer rust.
En ik ga nog veel tekenen en schrijven, er zijn dingen die niet veranderen.
Naar het mooie lied van Renaud
Wat is veel?
95 kilo
zeven glazen wijn
drie gulzige kindjes
die aan het huilen zijn
Twee mannen in je bed
één steentje in je schoen
je fietslicht én je remmen
die het niet meer doen
Eén meter achtennegentig
of dertig meter vrije val
een week voortdurend regen
en dagen zonder jou
vooral
Gisteren was ik op de boekvoorstelling van een poëziebundel. In een mooie locatie, het was er aangenaam warm, er werden mooie dingen gezegd en voorgelezen. Gezongen ook, en gespeeld.
Toen kwam de uitgever, hij overhandigde het eerste exemplaar aan de auteur. Hij sprak (naar mijn gevoel iets te veel). En zei iets over geduld hebben in plaats van rap uit te geven in eigen beheer.
En ik dacht: Laat ons nu rap overgaan tot de receptie.
Niet omdat ik ongeduldig ben. Ik weet dat goed uitgeven in eigen beheer om heel veel geduld vraagt.
November zou een bed moeten zijn, een bed voor twee, ook als je alleen bent. Het gaat hem eerder om de grootte. Met zware dekens en luchtige dekbedden. En zo zacht als konijnenvacht.
November zou een zaklamp moeten zijn. Die je meestal uit laat, ze is er alleen voor als je bang bent.
November zou noten moeten zijn, eikels en kastanjes, maar ook cuberdons. Omdat dons lekker warm is.
Dan was er geen lopen in november, geen bus te halen, geen afspraak of vergadering.
Niemand kon er verkouden worden, en werd je dat wel, dan bleef je in bed (en werd je dat niet, dan ook).
Dan zou ik van november houden. Ik zou me er al op verheugen als de zomer heesheid brengt, als het feest gewoonte wordt.
Dan zou december als november zijn, met een zacht ontwaken in januari.
Mijn nieuwe plekje is zo goed als ingericht, het voelt goed, een beetje warm. Als het nest van een andere vogel, maar waarvan me verzekerd werd dat ik er welkom ben. Waar ik me ook welkom voel.
Mijn oude plekje is zo goed als leeg. Ik heb afscheid genomen, bijna.
Het was een goede plek, ik ben blij dat ik er was. Ik weet zeker dat ik er nog terugkom, zo ging dat altijd al in mijn leven. En alles wat ooit ging gaat gewoon verder.
Nog nooit tekende ik zo weinig als de laatste weken. Ik schreef ook weinig, en de piano bleef onaangeroerd. Het was ook niet praktisch, mijn materiaal lag her en der. En mijn hoofd stond er niet naar. Nog altijd staat mijn hoofd er niet naar, maar ik voel het weer tintelen.
Toen ik twaalf jaar was, beloofde ik aan mezelf dat ik vanaf toen elke dag zou tekenen. Ik denk dat ik me daar aan hield, zelfs op de geboortedag van mijn kinderen. Tot enkele weken geleden.
Het kan goed doen om los te laten. Wat ik al bijna mijn hele leven krampachtig vasthield, uit schrik om mezelf te verliezen, liet ik plots los. Kort, want ik kijk ernaar uit om alles weer op een rij te hebben. Mijn materiaal weer bij elkaar, een tafel die me elke dag uitnodigt om aan haar te tekenen. Dan begin ik met het scheppen van een nieuwe wereld, zo neem ik me voor . En ik kijk ernaar uit, want ik heb dat nodig.
Roodkapje woonde in een huisje aan de rand van het bos. Liefst van alles ging hij naar zijn opa.
Op een dag ging hij er weer naartoe, om koekjes te halen. Thuis mocht hij er nooit meer dan drie, maar bij opa mocht hij het hele pak als hij daar trek in had.
Op zijn weg kwam hij een wolf tegen. ‘Roodkapje, waar ga jij heen?’ vroeg die.
Roodkapje deed net of hij de wolf niet zag. Wolven zijn niet te vertrouwen, zo wist hij. En dus keek hij gewoon de andere kant op.
Het was warm in het huis van opa. Op tafel stond een blikken doos met een koekjesmengeling. Roodkapje at alleen de koekjes met chocola.
Toen ging de bel, de wolf stond voor de deur.
Opa gaf hem een koekje, eentje zonder chocola. Want opa wist dat het voor de wolf ook niet altijd makkelijk was. Zo is het leven nu eenmaal, en daar verandert wolf zijn echt niets aan.
Om een kind te tekenen:
Teken een hoofd met warme wangen
een lach achter een traan gevangen
een mond die zegt waar het op slaat
en een die met de poppen praat
Teken ook te snelle handjes
een mond met drie missende tandjes
een buik die altijd schreeuwt om koekjes
en ook te snel kortende broekjes
Teken een pleister op een knie
een denkwolkje vol fantasie
een vriendje dat zichzelf verzint
Zo teken je heel snel een kind