Dat “De tafel” nu op vele tafels ligt en gelezen wordt is een vreemd gevoel. Een fijn gevoel, het is zo fijn om te voelen dat anderen voeling hebben bij wat ik doe. Het was geen perfect boek dat ik wou maken, ik gruw van perfectie. Imperfectie wijst op menselijkheid, en ik wou een menselijk boek maken. Over groeien, over op je bek vallen, over je afzetten tegen iedereen en over steun zoeken bij elkaar.
Hierbij een klein fragmentje:
‘De slechten, dat zijn de anderen.’ Dong glimlachte. Een engeltje was hij niet, maar een slechterik kon je hem ook onmogelijk noemen. De grootste diefstal die hij ooit begaan had, was de diefstal van een leren jasje. Een jaar of dertien moet hij geweest zijn. Samen met Chen ging hij naar de winkels. Chen had even daarvoor een jas gestolen, dat was zeer eenvoudig geweest, want die winkel had geen enkele vorm van beveiliging en de eigenaar was meestal halfdronken. Voor Dong voelde het bijna aan als een recht om die jas te jatten. Chen had het ook gedaan, en de eigenaar moest maar niet zoveel zuipen. Moeilijk bleek het niet. Dong deed de jas aan en wandelde de winkel uit. De eigenaar knikte hem nog vriendelijk toe. Na de eerste euforie voelde Dong zich een klootzak. De goeiige kop van de eigenaar leek op zijn netvlies gebrand, en bovendien kreeg hij schrik voor de reactie van zijn moeder. ‘Het is niet eerlijk,’ had hij tegen Chen gezegd. Die had hem uitgelachen. ‘Breng hem dan terug,’ had hij geantwoord. Daarna had Dong gezwegen, een hele tijd lang. Tot hij zich ineens vastberaden voelde. ‘Het is een lelijke jas,’ zei hij, ‘ik breng hem terug.’ Dat was één van de spannendste dingen die hij ooit gedaan had. Hij was teruggelopen. Alleen, want Chen wilde niet mee. De jas had hij in de winkel gegooid, dan was hij weggerend. Als een dief.
Het boek “De tafel” kan gemakkelijk besteld worden via De leeswinkel: http://www.uitgeverijhetpunt.be/boeken/de-tafel
