Vorige week werkte ik een hele namiddag in Haw Par Villa. Ik maak er geen geheim van dat ik die plaats zou willen bezitten. Daar zat ik dan, onder een ruim afdak aan een roze tafel. Het regende en ik zat droog, én het uitzicht was wonderbaarlijk. Voor me stonden gipsen beelden van tijgers en jachtluipaarden met ogen van glas. Er was geen mens te zien, het hele park was van mij en de woorden rolden uit mijn vingers. Is dit het ideale atelier? vroeg ik me af.
Maar met het stoppen van de regen, druppelden de eerste bezoekers naar binnen en ik wist dat ik dat in mijn atelier niet zou verdragen. Mijn ideale atelier zou wel degelijk van mij moeten zijn. Bezoekers zouden alleen welkom zijn als ik voor hen de deur had geopend. Mijn atelier zou ook binnen moeten zijn, net groot genoeg om een paardenmolen in te herbergen. Met paarden die op en neer gaan en keiveel lichtjes. En overal zouden slingers met gekleurde lampjes hangen, in geel, groen, blauw en rood. Maar een bureau zou ik ook niet kunnen missen. Met daarrond een paravent, om niet te veel afgeleid te worden door de paardenmolen en de lampjes. En jachtluipaarden! En tijgers! Van gips, geverfd in zwart en oranje, met ogen van groen glas. Midden in het atelier zou een toren moeten staan met een internetverbinding. Zodat ik die toren moet beklimmen om op het internet te kunnen, kwestie van mijn concentratie niet te vaak te verliezen. En genoeg verf bij een schildersezel in de vorm van een echte ezel. En een drukpers! En een oude typemachine.
Die toren, bedenk ik plots, dat zou niet kunnen op mijn zolderkamer. Maar al de rest? Wel ja… misschien. Wie weet?
