Dan slaap ik weer in het donker. Ik lig op mijn rug, steek mijn hand naar boven, open mijn ogen en zie niks. De rolluiken zijn zo dicht als ze maar zijn kunnen, dan. Er zijn weer rolluiken.
Het gevoel ben ik al bijna vergeten, maar het brood dat we dan eten heeft een korst. Het brengt de geur van bakkerij tot bij ons thuis en is knapperig én zacht. Het woord “spons” komt dan niet eens bij me op.
De kruimels kunnen we weer stofzuigen, dan. Want dan hebben we een stofzuiger, en een fiets en een afwasmachine. Boodschappen worden dan weer door Collivery gebracht of met de wagen gehaald. Dan moeten we niet elke dag naar de Fair Price lopen.
Mijn voeten zullen slippers missen, maar missen nu soms het klakken van hakjes.
Mijn vel zal weer witten, wat niemand zal zien onder de mooie kleuren van mooie kleren.
Mijn trein (mijn!) zal weer naar Antwerpen rijden, naar Brussel en naar Hasselt. Op mijn trein kan ik weer gesprekken afluisteren en eten en drinken zoveel ik wil.
Even vergeten wat we achterlaten en door een wc-rolletje kijken naar augustus.
Natuurlijk is het 33°C dat we achterlaten, hawker centres en omgeven worden door een zwembad. En duizenden levens achter honderden ramen, en aapjes in de straat. En gezichten! Met lachende wangen – maar die neem ik mee in een plek achter mijn ogen. En ’s avonds in de donkerte van rolluiken, dan draai ik mijn ogen om.
