Sommige plaatsen zou ik willen bezitten. Om er door te kunnen wandelen wanneer ik dat wil. Om er te eten en te slapen. Ik wil ze niet voor mij alleen, anderen mogen blijven komen. Tijdens de openingsuren.
In België is het Afrika Museum zo’n plaats. In Singapore is dat Haw Par Villa. Het zijn bizarre plaatsen waar een soort grauwe betovering van uitgaat. Ze hebben de sfeer van een oud biologielokaal of van een kermis. Ruiken naar stof of vuile toiletten. Je hoort er talen die lijken op toverspreuken. En het zijn plaatsen die je zou willen hebben. Om te bewaren in een kijkdoos.
Het is moeilijk om Haw Par Villa te omschrijven. Anderen noemden het “de Efteling van de hel”, voor mij klopt dat niet. De Efteling is niet gratis, Haw Par Villa wel. In Haw Par Villa verkopen ze geen poffertjes, ze verkopen er helemaal niets. Er komen zelfs amper kinderen. Het gaat om honderden beelden die taferelen uit de hel en uit de Chinese mythologie tonen. Ze zijn levensgroot, groter of heel klein – verhoudingen tellen niet mee. Geel is de favoriete kleur (naast blauw, rood, groen, oranje, bruin en zwart). En het krioelt er van de roodwangschildpadden. Alsof het park speciaal voor mij gemaakt werd.
Wij gingen er tot nu toe twee keer naartoe. Ik ga zeker terug. Zonder fototoestel, zonder schrijf- of schetsmateriaal. Ik zal er rondlopen met mijn ogen en mond wijd open. Ik zal het in me opnemen, inademen, vangen en opeten. Dan stop ik Haw Par Villa in een kijkdoos, om te bewaren onder mijn bed.
