Het is bevreemdend om de zon te zien opkomen in Singapore. Om vijf voor zeven is het nog donker, om vijf over zeven klaar. In zijn stiptheid en efficiëntie lijkt de zon op de Singaporezen.
Het was best spannend om op 18 april om kwart voor zeven in een donkere straat te lopen, om even later op de metro te zitten, richting Fort Canning.
7.56 uur: aankomst in Bras Basah, zonder smart Phone (ik haat die dingen!) om de weg te vinden, maar gewapend met een wanhopige blik. Zelfs zonder de weg te zoeken, vroegen voorbijgangers me steeds opnieuw of ze konden helpen. Dankzij deze vriendelijke hulp kwam ik niet lang daarna aan op het punt waar we met een groepje tekenaars zouden beginnen aan onze Sketching Walk.
Singaporezen zijn zo stipt dat er al een lichte paniek ontstond toen de laatste op de lijst om vijf minuten voor het afgesproken uur nog niet daar was. Maar dankzij de fantastische smart Phone was hij gauw opgespoord en konden we mooi op tijd beginnen.
Vanaf dat moment ging alles zeer snel. Het is altijd weer een bijzondere ervaring om met creatieve mensen meteen die klik te voelen. Om te weten wanneer je iemand kan aanspreken en wanneer je beter je mond houdt. Om je begrepen te voelen wanneer iemand in je schetsboek piept en niets zegt.
Wij leerden schetsen zonder onze pen van het blad te halen en amper naar het resultaat te kijken. Heel simpel, maar het was een openbaring.
De voormiddag vloog om. Op de metro telde ik de muggensteken die ik kon zien: 43. Later bleken het er nog meer. Bizar hoe dit me schetsend ontgaan was.
