Een kleine groep van gemotiveerde mensen die zich in een sneltempo ontwikkelen, daarmee kom ik in contact als ik schrijfcursus geef. Dat dit voor mij een luxe is spreekt voor zich!
De blozende wangen, tongpunt tussen de tanden, gebogen houding, ogen die stralen en voorhoofden die zweten, er is geen enkele groep geweest die me koud liet, ik denk zelfs dat ik met elke cursist ergens een band heb opgebouwd. Daarna laat je weer los, met een beetje weemoed, je vergeet maar houdt toch altijd een beetje contact en leeft mee met de successen die gehaald worden. Na dik zeven jaar schrijfdocent zijn, is dat het gevoel dat ik erbij heb.
Maar ik ga minderen, misschien op termijn zelfs stoppen. Meer dan tijdgebrek moet daar niet achter gezocht worden. Mijn tongpunt komt niet meer vaak genoeg tussen mijn tanden en mijn ogen stralen nog, maar dan als ik met kaarsrechte rug het serieuze werk aan de computer doe. Ik schrijf nog genoeg, maar verlies me te weinig. Vanaf nu ga ik weer op trot, ik neem de trein naar plaatsen van vroeger en zoek de inspiratie weer van toen. Naar het kerkhof van Visé en Glacier Pam-Pam, naar de Place Saint-Lambert of gewoon wat rondhangen aan het Noordstation. Dus als je me daar ziet met blozende wangen, ogen die stralen en zweetdruppels op mijn voorhoofd, denk er dan het jouwe van en loop gewoon verder.
