“Stupeur et tremblements”, het boek van Amélie Nothomb is uit. Met een ongelooflijke voldoening schuif ik de iPad weg. Dit boek deed me afwisselend glimlachen en luid lachen.
Even later vraag ik me af hoe ik me dit boek later zal herinneren aangezien ik geen fysiek boek las. Meestal lees ik gewone boeken. Ik mishandel de boeken die ik lees. Dat is de reden dat ik zelden geleende boeken wil, ik voel me er ongemakkelijk bij. Wat van mij is behandel ik op mijn manier. Dus, ik heb het recht om hoeken te plooien, ruggen te breken, te onderlijnen, aan te vullen, met rode wijn te besprenkelen of met koffie te bedruipen. Aan de staat van slijtage herinner ik me achteraf het boek. Zal ik me het lezen van een e-book later ook herinneren?
Hoewel ik er zeker van ben de kleindochter van mijn oma te zijn, heb ik haar manier van lezen niet geërfd. “Qui lit ne s’ennuie jamais”, zei ze. Zelf zie ik geen verband tussen lezen en verveling of het ontbreken ervan.
Op gezette tijden trokken mijn grootouders naar de bibliotheek van Hannut. Ik herinner me dat alleen mijn oma boeken mee naar huis nam. Mijn opa maakte kruiswoordraadsels om zich niet te vervelen. Ik zie het stapeltje vergeelde boeken nog voor mijn ogen, op de keukentafel. Eén voor één werden ze met krantenpapier gekaft. Daarna kregen ze een plekje bovenop de koelkast.
Het was pure meditatie om mijn oma te zien lezen.
Na haar middagdutje, op een keukenstoel, links van de koelkast. Haar voeten rustend op een andere keukenstoel.
Ze had lange, knokige vingers. Handen waar dikke aders over liepen. Als ze las, werden haar vingers pincetten die elke bladzijde met de grootste zorg omdraaiden. Ze droeg een bril als ze las. Iets waar ze zich anders te mooi voor voelde (“On m’appelle toujours la belle de chez Joskin”). Ze zag er zo ook mooi uit!
Helemaal anders dan ik, luid lachend achter die iPad bij het lezen van dat boek van Amélie Nothomb.
