Een man duwt een stapel met broodjes om, legt alles met rappe handen terug en rept zich op hoge benen weg. Nietsvermoedend kiest een dametje een van de broodjes uit, betaalt en stapt elegant als een koorddanseres in de richting haar hoogstpersoonlijke spoor.
Dit is de reden waarom ik een trein later neem, om hier nog een koffie te kunnen drinken, dit nog te zien en het op te schrijven.
Ik ben een schrijver, en actief op zoek naar de graten in het alledaagse.
Schilderen werkt anders voor mij, dat is een douche in mijn hoofd. Water spoelt de woorden weg, de lieve en de boze. Boze woorden verdwijnen naar de zee, wat overblijft druppelt zacht naar het blad. Daarom kan ik geen van beide missen.
Een man met een aktetas komt binnen, steekt een vrouw voorbij, bestelt koffie en betaalt met een briefje van vijftig. Ik schrijf het op, straks zal ik het weg schilderen.
