Het overkomt me wel eens, zo’n gevoel van trots. Om een nieuw boek, een filmpje, een geslaagde workshop, het halen van een deadline,… Het is zo’n gevoel dat je zou moeten kunnen inlijsten voor dagen zonder. Want hoe snel is het weer weg, en soms duurt het ook even voor het zich opnieuw aanmeldt.
Het overkomt me ook om trots te voelen over iemand anders. Als mijn lief verhalen schrijft of tekent, op het werk van een van mijn cursisten, of op mijn kinderen. De trots op mijn kinderen is het sterkst gevoel van trots, ook al is het frequent. Ik voel het als ik zie dat ze hun rommel opruimden zonder dat ik het vroeg, tijdens een gesprek waarin ik me verbaas over hun inzichten, of gewoon, als ik hun schoenen in maat 43 bij de trap zie staan (god, wat zijn ze groot geworden!).
Dat soort trots voel ik ook als ik zoon Maano zie acteren, of als zoon Kamiel me zijn manuscript laat lezen. Of als hij een van zijn schitterende tekeningen toont.
Ach, zo’n moederhart, het zwelt wat af.
