Mijn vorig blogbericht deed al zo’n beetje vermoeden dat dit bericht er zat aan te komen. Het duurde twee maanden om tot dit filmpje van zes minuten te komen. Ik werkte er niet fulltime aan, maar wel dagelijks.
Twee maanden aan iets werken is niet lang, aan een boek werk ik meestal langer. Maar het bijzondere aan twee maanden werken aan een animatieproject is dat je pas heel op het einde zicht krijgt op wat je eigenlijk aan het doen bent.
Zoals mijn vorig blogbericht ook al deed vermoeden: Dit project is verre van perfect. Maar het heeft me wel doen groeien. Vooral wat het geluid betreft heb ik mijn grenzen kunnen verleggen.
En dat mijn mooie zoon erin te zien is, is misschien nog het beste.
