Ik schrijf weinig de laatste tijd en ook tekenen doe ik met mondjesmaat.
Maar ik redigeer de eerste roman van mijn zoon.
En verder ben ik een gewone moeder: Wat mijn kinderen maken vind ik bijzonder.
Het voelt als zijn gedachten lezen, dingen die ik hem leerde. Dingen die hij ergens anders leerde. En dan de vele dingen die ik van hem leer.
Het is als die ene keer dat we samen in een kajak zaten. Hij was nog klein, kleiner dan ik. Maar toen de stroming te fel werd en ik panikeerde, nam hij de leiding.
Tijdens het nalezen verbeter ik wel.
“Zeg je me wat beter kan?” vraagt hij. En ik zeg dat hij daar tijd voor heeft, dat hij vooral zal verbeteren door te blijven schrijven. Ondertussen ben ik al onder de indruk van wat hij schreef. Maar ik ben dan ook een gewone moeder.
