Het was maar een piepkleine boom, van plastiek. Maar ik ben blij dat hij weer in de kast staat.
Ik voel de kriebel in mijn benen opnieuw, nu al dat eten verteerd is.
Zin in rennen met mijn neus in de lucht om de lage zon mee te capteren. Mensen doen soms rare dingen die toch werken.
Morgen staan we weer op om zeven uur. Ik zal vloeken en het helemaal zien zitten.

Share and Enjoy