Dan was ik de spiegel
van een engel die scheurt
op een heldere dag
betastte met onstuimige lippen
de rotsige bodem
die rond mij en onder mij lag
Ik volgde de maan
werd gestuurd door de wind
Ik huilde me groter
en schroomde me klein
Ik wilde niet zwaluw
maar schaduw van overvloed zijn
Ik was de rivieren, een storm in een glas
die nooit echt begrepen
maar altijd wel wezenlijk was
Avondrood
