Nog nooit verlangde ik zo naar de lente.
Dit jaar was voor mij de meest intense winter ooit. Dat zegt vooral heel veel over hoe weinig intens alle vorige winters waren. Winter, terwijl het binnen rond de twintig graden schommelt? Eigenlijk is dat geen winter. En winter, terwijl je zomerse groenten uit de winkel eet – ook dan is het alleen maar winter omdat de kalender dat aangeeft.
Dit jaar was het voor mij anders. Binnen hadden we temperaturen tussen 4 en 12 graden. We kochten vooral ajuinen, aardappelen en wortelen, en vulden dit aan met de groenten die we droogden in de zomer en met kolen, spruiten, warmoes en spinazie uit de tuin. Ook van de noten en de eikels die we in de herfst verzamelden hebben we flink gegeten, en in februari kwamen daar hazelaarkatjes bij.
Op dit moment zijn er geen kolen, spruiten, warmoes of spinazie meer, maar het kleefkruid groeit goed, de paardenbloemen, de dovenetels – en daar zijn ook de brandnetels weer.
Binnenkort beginnen we voorzichtig met de voorkweek binnen. Hunkerend naar meer warmte, dat wel. Maar ook dat zit er gewoon aan te komen. Wat kijk ik uit naar die eerste 16 graden, het frisse gras, de bloemen, de insecten,…
In mijn hoofd maak ik het misschien mooier dan het wordt, maar verlangen is iets moois.
