Niet kunnen schrijven is niet iets dat me vaak overkomt. Als ik ga zitten en ik neem er tijd voor, dan lukt het.
Maar nu stel ik vast dat ik te weinig schrijf, het voelt als een gemis.
Het lijkt alweer even geleden dat er een gedicht uit mijn pen vloeide.
Nu komt het even niet.
Natuurlijk komt het niet, die dingen komen gewoon niet vanzelf.
Je moet er tijd voor maken, je moet erbij gaan zitten, je moet nadenken en blijven nadenken.
En dat doe ik de laatste tijd niet.
Ik geef les, ik lees heel veel teksten van anderen. Ik werk opdrachten af en ik voel me eerlijk gezegd wat leeglopen. En ook ik denk: Nog even, dan is er weer tijd. Daarin ben ik niet beter dan iemand anders,
Daarom schrijf ik dit, het is niet veel, maar het is toch al iets.
