Het is me al zo vaak gezegd: Jij zou stripverhalen moeten maken.
Steeds haalde ik er mijn neus voor op: Ik lees geen strips.
Jaren geleden maakte ik eens één stripblad, de aanleiding was een wedstrijd waar ik aan wou deelnemen. Ik won de derde plaats. Totaal onverwacht, wat voelde dat goed. Het prijzenpakket was een groot aantal strips. Die ik niet las, want ik las geen strips. Een mens zit soms vast in zijn overtuigingen.
Vorige week stootte ik op een Domestika cursus over het maken van autobiografische graphic novels met Chinese inkt. De stijl sprak me aan, ik kocht (het kostte maar 14 euro). Op de ene of andere manier voelde het als het medium dat ik zocht om eens iets impliciet te doen rond mijn bizarre (noem het inspirerende) jeugd. Daarnaast heeft het werken in zwart wit als grote voordeel dat het de drukkosten aanzienlijk inperkt.
De videocursus wordt gegeven door de flamboyante Marcela Trujillo Espinoza, een vrouw wiens stijl wel tot me spreekt.
Gisteren begon ik aan de uitwerking van het eerste verhaal van mijn graphic novel. Het resultaat van een avond doorwerken, ik vind het prettig als het vooruit gaat.
Maar het voelt goed, het is eenvoudig, maar ik ben blij met het resultaat. En ik heb zin om eraan verder te werken!
Klik op de afbeeldingen om ze groter te zien 
