Gisteren gaf ik een workshop rond het schrijven van haiku’s.
Het was de eerste keer dat ik dat deed, en dan nog op een niet alledaagse locatie: de Leuvense gevangenis, Leuven Centraal.
Het is altijd bevreemdend om zo’n plaats te betreden. De vele deuren, sloten, controles,… De lange gangen en het gezoem van lampen en radiatoren.
Eenmaal in het lokaal, vergeet je waar je bent.
De zes mannen met wie ik samen poëzie schreef waren bijzonder gemotiveerd. Hun schrijven was dan ook van een hoog niveau. Vooral van de oefeningen op zintuiglijk schrijven was ik echt onder de indruk.
Jammer dat het maar één keer was, want met zo’n groep zou ik langer willen doorwerken, aan een bundel werken zelfs. Ooit deed ik dat in de vrouwengevangenis in Antwerpen, een heel waardevolle ervaring.
Eenmaal weer buiten draait de wereld weer op volle toeren. Dat is goed en ook een beetje storend.
Vrij zijn in schrijven
in luisteren naar elkaar
Dan drukte die je inpalmt
