Het was zo leuk! Ik genoot van de glunderende gezichtjes en liep zelfs warm voor een sporadisch traantje. Helemaal energiek voelde ik me, en die keer dat mijn gedachten even afdwaalden tijdens de activiteit dacht ik aan alles wat ik vanavond nog zou doen.
Ik wuifde nog naar de laatste kleuter die mijn lokaal verliet en stortte me toen op het opruimen. Een groep kleuters, dat geeft je wat op te ruimen.
En plots voelde ik mijn voeten, die al de hele dag aan het lopen waren. En mijn rug, die ik iets te vaak op compleet onorthopedische wijze gebogen had.
Toen ik wat later op de bus zat, voelde ik mijn ogen dichtvallen. Maar niets dat niet opgelost kon worden met een stevige kop koffie.
En toch, na de kop koffie na mijn avondmaal, slaag ik er met moeite in om uit mijn stoel te geraken. Ik snak naar een glas wijn in een heet bad, naar op de bank liggen bij een malse soap of gewoon naar rechtstreeks mijn bed inrollen.
Ik geef er niet aan toe, ik verplicht me tot enkele correcties voor de cursussen die ik in het afstandsonderwijs begeleid, ik dwing me tot het schrijven van een stukje (echte schrijvers schrijven elke dag) en straks speel ik even piano, gewoon om me wijs te maken dat ik toch een beetje geoefend heb. Maar daarna zal ik een glas wijn drinken, en daarna rol ik mijn bed in. Morgen weer een dag met kleuterkampjes, met glunderende gezichtjes en warme handjes, een dag om naar uit te kijken.
