Het was een goed jaar voor noten en kastanjes. In de tuin staat een tamme kastanje en een notelaar, we konden veel rapen. In de tuin staat ook een eik. En tijdens het rapen hoorden we onszelf zeggen: ‘Konden we met die eikels ook maar iets doen.’
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar het zal wel iets banaals als Google geweest zijn.Plots kwamen we er achter dat eikels wel degelijk eetbaar zijn. Maar je moet eerst de tannine eruit wassen.
Het leek een hels karwei, iets dat je alleen maar doet als er echt niets anders meer te eten is. Maar we vatten het op als een experiment en probeerden het toch: eikels rapen, drogen, schillen, vermalen en wassen. Dit wassen is wel belangrijk, want de giftige tannine moet er echt uit. Wassen deden we door in koud water onder te dompelen, vier uur te laten staan en dan het water te verversen. Het gaat telkens om een kleine hoeveelheid water, dus voelde het niet als verspilling. Dit herhaalden we acht keer, over twee dagen dus. Het duurt wel even, maar eigenlijk is het geen werk.
En toen was er meel, of tenminste: een natte klomp eikelgruis.
Hier voegden we nog een gelijke hoeveelheid gewoon meel aan toe, een beetje olie, een snuifje zout, een koffielepel suiker, en water (tot het de dikte van pannenkoekendeeg had).
En toen waren er pannenkoeken! Lekker knapperig, met kleine eikelstukjes. Echt heel lekker, en al bij al echt niet zoveel werk, dus voor herhaling vatbaar.
