Precies zeven jaar geleden stierf mama. Het maakt me niet droevig om aan haar te denken, wel integendeel. Aan de dag waarop ze vertrok denken, doet me natuurlijk wel wat. Ik probeerde er daarom iets mee te doen, op mijn manier.
lezen
wat we wisten
was dat loslaten
een herlezen van
de krant van
gisteren
we wisten wel
wat er zou komen
ons afscheid al
en nog
genomen maar
pas bij het knallen van
die deur een deur die galmt
zonder pardon
(hoewel je dat haatte:
claque pas la porte
c’est pas un camion)
toen viel
- toen viel
toen viel op ons
een klomp
een slomp
een brok
beton
het gaat weer hoger hoor
het blijft fijn denken aan jou
niet alleen onze mama ook
een pracht van een
vrouw
