Piano spelen is voor mij niet zoiets als schrijven. Ik ben gehecht aan mijn piano, maar ik heb niet de ambitie om goed te spelen. Iets goed doen, daar kruipt tijd in, tijd die ik niet aan mijn piano wil geven. Ik heb mijn tijd nodig om boeken te maken, om te schrijven en te tekenen. En daarnaast ook alles wat er echt toe doet.
Toch probeer ik om elke dag te spelen, om het weinige dat ik kan niet te verliezen. Soms stel ik me daar vragen bij: Waarom niet gewoon stoppen? Met accordeon en ukulele stopte ik ook. Maar als ik er verder over nadenk, voel ik dat ik gestopt ben met die instrumenten omdat ze niet meer waren dan een deel van mijn zoektocht naar een manier om woorden op muziek te kunnen zetten. Met alleen maar een piano kan dat ook.
Natuurlijk zou ik graag een goede muzikant zijn! Net zoals ik vroeger graag samen met de mannen in het The A-team busje had willen zitten. Of dat ik graag golvend rood haar tot over mijn borsten zou willen hebben. Leuk om van te dromen, maar het hoeft niet echt.
Voor mij is de piano een instrument dat het me toelaat om ook liedjes te schrijven. Zo heb ik het nu in mijn hoofd geklasseerd, en eigenlijk zit het daar goed.
