Het zijn vreemde tijden: pandemieën, oorlog, woekerende prijzen.
“Meer psychische problemen” koppen de kranten, diezelfde kranten die ons dagelijks de daver op het lijf jagen.
Vluchten blijkt moeilijk, behalve dan in films, in muziek, in boeken en op witte bladen.
Een wit blad kan een paradijs zijn, je zaait er de dingen waar je nood aan hebt, of je bouwt erop. De luchtkastelen of bunkers waar je in wil wonen. Je kan er gangen graven, tot diep onder de grond, daar waar alles altijd goed is, en warm en veilig.
Of je nu schrijft, of tekent, of allebei. Met weinig middelen ben je in staat om een wereld te bouwen. En die kan dan weer anderen inspireren, want je kan je wereld gewoon aan anderen tonen (of niet).
Het zijn vreemde tijden, soms zou je liever in een warm bad leven, of stilletjes wegdromen of hard tegen schenen schoppen. En dat kan allemaal, op het witte van een blad.
