De zon schijnt, mijn buik zit nog vol met vers gemaakte soep, en het is af. Moest ik een kat zijn, ik zou erbij spinnen. Het is geen groot project, niet alsof ik een replica in luciferstokjes van de Eiffeltoren maakte, maar het voelt goed. Het is iets dat voelt als iets dat ik gemaakt heb, niet perfect maar goed genoeg. Een fijne samenwerking, deze keer. Een stopmotionfilmpje bij een fijn verhaal over twee jongens die voor het eerst in een Playboy bladeren.
Ik toon alvast één beeld:
Ongeveer hetzelfde voelde ik toen mijn boek Clara eindelijk af en tastbaar was. Dat is nu weer enkele weken geleden, ondertussen ontvang ik de eerste reacties, en die doen me echt veel deugd.
En nu, naar het volgende project!
