Ik vind het fijn om ’s morgens naar mijn herinneringen op Facebook te kijken.
Ik vind het ook fijn om op mijn blog terug te gaan in de tijd: Wat schreef ik vorig jaar rond deze tijd? En het jaar daarvoor? En zeven jaar geleden?
Het stelt me gerust om te voelen dat alles cyclisch is. Dat de zon van maart me jaar na jaar inspireert.
Vroeger hield ik dagboeken bij. Vaak lees ik daar niet meer in, maar wanneer ik dat wel doe, treft het me dat een mens, al bij al, niet veel verandert door de jaren heen.
19 maart 1997 lees ik dan, en dat ik me toen al afvroeg of het aan de boze wereld lag of aan mij.
Dat ik ook toen kon snakken naar een vrije dag, maar er uiteindelijk gewoon voor koos om te vluchten in de veiligheid van een drukke agenda.
En dan de liefde… die zo oneindig is dat ik er nog steeds geen touw aan kan vastknopen.
Maar alles gaat voorbij, en niets gaat over, zoals Luuk Gruwez het zo mooi zei.
En op al die momenten waarop ik dreigde te verdrinken hield het schrijven me boven.
In dagboeken, blogberichten, gedichten of verhalen. Of bij het schrijven van de mooie namen van mijn kinderen op hun brooddoos.
