November was druk, en december wordt dat ook – maar minder. Er zijn weer dagen waarop ik de deur kan vergrendelen. Waarop ik even niemand anders binnen laat dan de stem van Jacques Brel. Om die dan op te drinken, samen met sloten koffie en af en toe een glas rode wijn. Wat er dan komt laat ik komen: kleuren, geluiden en woorden.
En wat ik daar dan mee doe? Niets anders dan ze in dit soort berichtjes verwerken.
Ik bewonder mensen die grote dingen maken, maar wat ik maak is klein. En dat is beter dan niets (wanneer de koffie erbij me smaakt).
Niemand die hun dorst kan zien
zeeën zingen zelden zachtjes
ze brullen en ze slaan
ze branden in hun water zijn
slokken het leven zonder genade
geen inkijk en geen zelfverwijt
en niemand die hun dorst kan zien
Misleid door overvloed
bekijken we de zon
zacht zinkend in de horizon
alsof het liefde is
