Hoe de Sint vals baardend
je eerste dromen roofde
een lief de steelse blik weggaf
waar jij zo in geloofde
waarna je nooit meer vliegend werd
de hemel nooit meer zevend
en toeslag nog voldoening gaf
maar nooit nog werkelijk zwevend
Je rennend van de wereld af
om niet te hoeven voelen
zo botste tegen vrienden op
met een tafel, wijn en stoelen
Niet dat het je illusies gaf
want dat was wel gedaan
maar het gaf wel een warm plekje
om je anker aan te slaan
Avondrood
