Door de jaren heen was hij op een bank gaan lijken. Elke hond lijkt al een beetje op een bank, gewoon doordat hij vier poten heeft.
Op een dag had Hoku er genoeg van hond te zijn. En toen er op een plein per ongeluk iemand op hem ging zitten, besliste hij zich rustig te houden en zijn kop in te trekken.
Daarna gingen steeds meer mensen op zijn rug zitten en ging hij steeds meer op een bank lijken.
Je moet wat oefenen om bank te zijn. Val je ook maar even uit je rol, dan zijn de reacties veelal heftig. Maar meestal gaf het hem veel voldoening.
Zo was er een vrouwtje dat elke avond terug kwam. ‘Jij bent anders dan andere banken,’ zei ze op een keer.
Het was fijn om dat te horen, het gaf hem het gevoel bijzonder te zijn.
Toen kwam er een avond waarop ze zei: ‘Voor mij mag je ook gewoon hond zijn hoor, ik heb je graag om hoe je bent, niet om wat je bent.’
Hoku raakte de controle kwijt en begon onbedaarlijk te kwispelen.
Zij nam hem mee naar huis. Daar ging hij op de sofa liggen en hij besloot om een kussen te zijn. Voor haar was dat net zo goed.
