Het zijn geen gedichten die ik schrijf, ik maak geen schilderijen en geen liedjes. Ik probeer gewoon om veilige wereldjes te maken.
Plaatsen waarin je even kan blijven. Waar je geen doel moet hebben, geen richting. Waar je je ook niet hoeft te verantwoorden. Als luchtbellen of zandkastelen. Het is tijdelijk, maar een rustpunt nu en dan maakt een verschil. Althans voor mij.
Gisteren stapte ik weer op de trein, ik stapte af in Aarschot, Antwerpen en Lier.
Ik kwam thuis met schrijfsels, krabbels, foto’s en filmpjes. Overal waar ik geweest was hing er een sfeer van rauwe vrolijkheid, van braderieën, festivals en kermissen. Het is een sfeer waar ik van hou, eenmaal ik er niet meer middenin zit. Daarom wou ik er iets mee doen. Ik schreef een liedje en monteerde wat stukjes film. Maar eigenlijk is het geen liedje, het is een wereldje.
