Net terug van de Friday Night Writing Party, kortweg FNWP.
Oftwel, een groep fijne schrijvers die op vrijdagavond rond een feestelijke tafel vol lekkers en wijn zitten en daar één of twee schrijfopdrachten uitvoeren.
De schrijfopdracht van vandaag was iets rond “Hebben wij wel mannen nodig?”
Ik zou ze niet kunnen missen, maar toch kwam ik tot een gedichtje dat het tegendeel beweert, en waarvan ik alleen de laatste zin een beetje meen.
Eerst knipten we hun haren
dan knepen we hun harten fijn
We staken ze in een toren
waar ze zelf eenzaam zouden zijn
De vleermuizen en duiven
moesten niet bij hen leven
die namen wij mee in ons bed
want zouden zij ons met hun lijfje
niet nog meer warmte kunnen geven
Nu laten zij hun vlechten groeien
tot een prinses hen daar komt halen
om het zich daarna te beklagen
Er is veel hartzeer nodig
om wat verliefdheid te verdragen
