Ik volg opnieuw academie, Grafiekkunst aan het Slac in Leuven.
Twee avonden per week dompel ik me weer onder in een wereld van papier, inkten en persen. Niet dat ik het ooit losliet sinds ik in 1995 besliste om te stoppen met Grafiek. Ik was er toen nog niet klaar voor, wat was ik die hautaine kunstwereld gaan haten! Ik kreeg toen het gevoel dat je als student aan het Sint-Lukas de opdracht kreeg om je eigen wereldje zo belangrijk te maken dat mensen met veel geld erin gelokt werden. Het was moeilijk om daarin te geloven. Wel ben ik me artistiek blijven ontwikkelen, want in het belang van een eigen wereldje waarin het voor jezelf comfortabel wonen is, geloofde ik wel.
Pas daarna leerde ik omgevingen kennen waarin kunst mensen verbindt, waarin kinderen zelfvertrouwen ontwikkelen door hun eigen creativiteit te ontdekken. Waarin experiment waardevol is, een veilige manier om te falen en te voelen hoe verrijkend dat falen kan zijn. Ik denk daarom niet meer dat de kunstwereld per definitie hautain is, de kunstwereld is een beetje zoals de wereld, er is zoveel.
Vorig jaar begon het bij mij te kriebelen om opnieuw les te volgen, om alles opnieuw te leren, echt zoals het hoort. Ik schreef me in en wachtte vol ongeduld.
Nu zitten we er echt in, we hadden al twee weken les en ik vind het heerlijk. Het is een fijne omgeving, waarin mensen hun eigen creativiteit ontdekken, waarin falen verrijkend is. Een stille wereld ook, je mag er echt in je bubbel zitten. We leren alles stap voor stap, met respect voor oude technieken en voor het materiaal. Gisterenavond voelde ik hoe ik er mijn poriën durf open te zetten, hoe ik de sfeer met plezier absorbeer.
Vanochtend zette ik een opdracht uit het grote atelier verder in mijn klein atelier. Mijn mijn eigen materialen. Ik probeer mijn technieken met meer precisie uit te voeren, opnieuw traag te werken. Het voelt zo goed.
