Af en toe zal ik een schrijfoefening posten. Hierbij dus de tweede.
Het is een simpele:
Beeld je in dat je een flink stuk ouder bent, leef je in en kijk terug op je leven.
Hier deed ik het even zelf:
Ik sta bovenaan de trap en wacht op mijn zoon. Hij zal me naar beneden helpen. Voetje voor voetje, met oneindig veel geduld. Alweer. Maar het is de laatste keer, morgen is het gedaan. Ze brengen me naar een home en ik zal me niet verzetten.
Ik kijk naar de trap, als terugkijken op mijn leven. Was dit het nu? Mijn leven was een rivier, ik heb er nooit grip op gekregen. Altijd stroomde het water over deze trap. Er stroomden kinderen mee, boeken, vraagtekens en uitroeptekens. De rivier droogde langzaam uit en nu is er niets meer. Ik kijk naar de droge trap waar ik af moet. De laatste keer.
