Ik schrijf nog maar zelden zomaar een blogje. Wellicht ben ik niet de enige, er wordt gewoon minder geblogd. Daar is niet echt iets mis mee, maar als ik nog eens af en toe tijd neem om vroegere blogjes te lezen, voel ik heimwee.
Het was fijn om stil te staan bij kleine dingen. Om die net iets groter te maken. Of om iets groots juist kleiner te maken. Een beetje poëzie toe te voegen aan het dagelijks leven.
Ik schrijf nog steeds dagboeken. Ik maak nog steeds groter en ik maak ook nog altijd kleiner. Maar ik doe het met minder zorg.
Bij deze neem ik me niet voor om weer vaker te bloggen. Er is al zoveel dat ik me voornam. Maar vandaag had ik zin om de drie eerste zonnestralen van de lente samen te nemen en er een klein stukje van te vlechten.
