Er is iets met de zee, maar ik kan er niet zomaar van houden. Als ik honderden lijven zie luieren, voel ik ongemak. Waarom ligt een lichaam terwijl een hoofd altijd blijft werken?
De zee daarentegen, die blijft schuimen en ruisen. De zee is het brein achter vissen en wieren. De zee is de moeder van mannen met een anker.
Ook ik ben de moeder van een man met een anker. Enkele jaren geleden werd hij geboren, in mijn hoofd. Hij leeft er nog altijd, maar hij houdt zich rustig. Hij luiert en ik verdraag het.
Het verhaal is klaar en ik maakte er zelfs al een filmpje over.
Nu maken de golven het gladder, dan pas kom ik ermee naar buiten.
Je mag het filmpje wel al bekijken als je wilt:
;
