Ik wou al lang een boek maken zonder tekst, met heel veel prenten.
Maar iedere keer merkte ik al na enkele tekeningen dat er wel een geschreven verhaal bij zou horen.
Deze keer begon ik niet aan een boek. Ik stond in een klas een workshop te geven. Het was zo’n typische klas. Met nog een schepje erbovenop.
Net zoals in zowat elke klas hingen er tl-buizen aan het plafond. (Noem me overgevoelig, maar in mijn beleving bestaat tl-licht uit een constante flikkering.)
De muren hingen vol met regeltjes. Van onder tot boven, en waarschijnlijk lagen dik (ik bedacht dat het verwijderen van al die papiertjes de klas waarschijnlijk aan elke kant tien centimeter groter zou maken). En er was een digibord, zo groot als een bioscoopscherm.
Ik probeerde op mijn workshop te focussen, en op de fijne kinderen. Maar ik voelde vooral een grote drang om te vluchten.
In gedachten stippelde ik een route uit, via het plafond. En zo begint dit verhaal. Zonder woorden.
