Vorige week, toen de vermoeidheid van elke dag workshops en lezingen geven voelbaar werd, droomde ik me een vleugelpiano in een boomhut. Ik weet niet of zoiets technisch haalbaar is, maar de akoestiek moet geweldig zijn. De rust ook. Ik droomde me een week in mijn eentje, tussen de bladeren en de vogelnestjes. Mijn piano en ik.
De grote drukte is voorbij. Niets belette me om vandaag van mijn atelier een boomhut te dromen. Van de duiven op het dak vogeltjes in takken, en van mijn Casio klavier een vleugelpiano.
Al die fantasie, dacht ik toen, daarmee zal mijn boekhouding niet in orde geraken. En ik deed mij boekhouding, correctiewerk en voorbereidend werk. Of hoe een mens zo stom kan zijn om zijn kleine droompjes zelf op te sluiten.
Halverwege de dag herpakte ik me. Ik ging via de trap naar mijn boomhut, sloot de deur, begroette de duiven die hun best deden takken te veinzen, en stak de stekker van mijn vleugelpiano in. Zo vloog ik weg (voor maar liefst een uur, maar ik beeldde me in dat het een week was, het leek net echt).
Daarna maakte ik dit filmpje. Omdat vlinders als dromen zijn, die we soms zelf opsluiten.
