Op dagen waarop ik thuis werk loop ik soms even naar het Provinciaal domein, hier in Kessel-Lo. Gewoon om even te zitten en observaties op te schrijven. Soms zijn die observaties mooi omdat ze een beetje verdrietig zijn. Of een beetje verdrietig omdat ze ook wel mooi zijn.
Het park hoopt op mensen
en schrikt er ook van
Het koestert zijn zwanen
beschermt ze van treinen
een spoor in de verte
Zijn takken omarmen het water
dat eenden verdraagt
Wat fleuren zij op van het kraken
de zak vol met brood in zijn hand
gebogen door jaren geleden verlaten
De wind aait zijn wang om hem
moed in te blazen: Toe ga maar
wees nu niet meer bang
het is al december de dagen
zijn nu niet zo lang
