Net zoals de lichtinval in november, de lach van mijn jongste zoon en een kop te slappe koffie, kan ook muziek me aan mijn moeder doen denken. Een lied kan je eigen verhaal lijken, ook als het geen letterlijke interpretatie is.
Ik hou van het werk van Keaton Henson. Hij heeft net een nieuwe cd, en daar ben ik nu al van onder de indruk. Zeker van het lied “The Pugilist”. Het gaat over je vastklampen aan het leven. Bang zijn om te gaan, iets tastbaars willen achterlaten en niet vergeten willen worden.
Mijn moeder wordt niet vergeten, niet zolang ik leef. En mijn broers en mijn zus. Haar collega’s ook, en vele anderen. Maar dat is een doekje voor het bloeden. Zelfs dan zou ze in haar leven niet hebben toegestemd om te vertrekken, als ze had mogen kiezen. Zij had haar leven niet willen overdoen, maar ermee stoppen wou ze zeker niet.
Ik wou dat ik dit lied voor haar had geschreven. Maar ik zal er een ander moeten schrijven. Alhoewel, ze zou er niet naar geluisterd hebben. Mijn moeder luisterde liever naar Stravinsky. Zij was gelukkig als wij dat waren. En zij was trots op ons als ze zag dat we onze kinderen goed groot brachten. Laten we dat dan vooral proberen te doen.
Mijn versie van dit gevoelige lied. Ik probeerde het beeld dat ik erbij heb uit te werken in stopmotion. Daarom kortte ik het een beetje in.