Op een zondag, toen het rustig was in huis en ik naar mijn atelier trok om me in te graven in die rust, krabbelde ik wat op een blad. Ik zocht naar figuren in die krabbels. Dat doe ik vaak wanneer ik zin heb om te tekenen maar niet om te werken (dat onderscheid moet je maken als je passie ook je beroep is). Ik vond een grote vrouw en een heel klein mannetje, en bracht ze samen. Ze werden verliefd, want dat is hoe de dingen gaan wanneer niemand in de stemming is om het leven ingewikkeld te maken. En daar schreef ik toen een liedje over.
Vorige week beluisterde ik dat lied nog eens, en ik dacht: Misschien zit hier wel een prentenboek in. Ik maakte enkele tekeningen en in mijn hoofd blijft het boekidee nu groeien.
Tijdens het tekenen, dat was gisteren, luisterde ik wat naar muziek. Ik ontdekte een liedje dat me heel erg inspireerde. Ik nam er pen en papier bij, en tijdens het tekenen schreef ik een gedicht over de tekening die ik aan het maken was.
Ik bedenk je een wereld
in rood en in blauw
maar vrij met mijn vrienden
en wees me niet trouw
Lach eerst naar mij,
daarna uit: Ik ben klein
Droom voor mij al je kleuren
vergeet eerlijk te zijn
En bedenk me een wereld
in rood en in blauw
waar ik groot en mijn baas word
als ik loskom van jou
Toen ik later op de dag wat piano speelde, kreeg ik zin om iets te doen met dat ene liedje dat me tot het gedicht gebracht had. Daar monteerde ik dit filmpje bij.
