Bij Brassens hou ik van de manier waarop hij bijna pratend zingt. Renaud waardeer ik om de oprechtheid die uit zijn stem klinkt. Amanda Palmer bewonder ik om haar feminisme en de vreemde mix van no nonsense en toverpoeder.
Bij Keaton Hensen is het dat bezwerende. Datgene dat maakt dat ik twee dagen kapot kan zijn van één van zijn liedjes. Ook wanneer het eigenlijk ver van me af staat. Mijn hart werd al heel lang niet meer gebroken. Toch voel ik die krak en dan het scheuren in het nummer Party song, dat me al enkele dagen onder de duim drukt.
Vandaag maakte ik een opname van mijn eigen versie. En ik maakte er een filmpje bij. Over een pop die verliefd werd op een robot. En over die andere pop, met het hart aan flarden.
