Ik hou van droevige liedjes.
Net zoals een spannend boek een kind de mogelijkheid geeft om op een veilige manier zijn angsten te beleven, biedt een droevig lied je de mogelijkheid om op een vrolijke manier droevig te zijn. Het is het soort vrolijkheid waar ik van hou.
Als kind hield ik van spannende boeken die ook een beetje droevig waren.
Op mijn twaalfde las ik “Kruistocht in spijkerbroek” van Thea Beckman. Zes keer na elkaar.
In die periode vroeg een vrouw, die veel psychologisch inzicht meende te hebben, me om een tekening te maken. Ik tekende mijn favoriete scène uit “Kruistocht in spijkerbroek”. De vrouw schrok. ‘Zo droevig?’ vroeg ze. ‘Voel je je dan zo droevig?’ Het was duidelijk dat deze mevrouw nog nooit een kruistocht had meegemaakt. Zelfs niet in haar hoofd.
Ik keer graag regelmatig terug naar dat hoekje in mijn hoofd. Waar ik droevig kan zijn zonder droevig te zijn. Om er dan een tekening bij te maken.
Liedje van Keaton Henson, meester in de droeve vrolijkheid
