Nog 101 dingen had ik willen doen. Maar er was niets dat nog lukte.
Het voelde als een poging tot rennen op één been.
Ik was vooral moe. Dat voelde ik in mijn onderrug en aan het prikken van mijn ogen.
En uit evenwicht. Dat krijg je als je te hard probeert om de dag te vullen met zinvol zijn.
Hoog tijd dus voor wat onzinnigheid.
Daarom gunde ik me vandaag een halve dag vrij. Om wat achter mijn piano te zitten en een liedje te schrijven. Over evenwicht. Over de zee en over de hemel.
ps: Na dit half dagje was het evenwicht alweer hersteld, hoor!
