Eerst was er geen woord.
De behoefte om alleen naar een computerscherm te kijken.
Wachten tot het zou overgaan.
Maar als je wacht gebeurt er niets.
En eigenlijk wou ik ook dat er niets zou gebeuren. Dat er nooit nog iets zou gebeuren.
Zo blijft ook die steen wel liggen. Op onze borst.
Ik speelde wat muziek. Zocht naar een melodie die het gevoel kon aanraken.
Gebrek aan techniek maakt dat ik weinig nuances kan leggen.
Wat ik nu met techniek ook niet zou kunnen.
Daarna kwamen er beelden bij de muziek. Eén beeld had ik al. Twee andere maakte ik bij. Moeilijker wil ik het niet maken.
Het is niet alsof dit me inspireert. Het is een zoeken naar iets dat toch een beetje klopt
Ondertussen lopen we weer.
Op straat groeten mensen meer. De winkeldame neemt twee maal afscheid, en ik kijk nog eens om.
We moeten dubbel ons best doen, maar dat doen we ook.
