Echt waar. Ik was gewoon op weg naar de Hema.
Ik stapte flink door. Ik hou ervan iedereen in te halen als ik door de stad loop. Het geeft me het gevoel te vliegen. Alsof de drukte van een stad dan geen vat op me heeft.
Vliegensvlug liep ik voorbij de kringloopwinkel, en ik had me voorgenomen om er deze keer niet binnen te gaan. Al vind ik er altijd dingen die ik net nodig had: De gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren voor maar 50 cent (zo’n boek dat het leven aanneembaar maakt), een jas zoals de jas die ik al had maar dan een beetje nieuwer, schoenen die misschien wel iets te klein zijn maar die ik toch zal dragen omdat ze zo mooi zijn,…
Maar omdat ik niet binnen wou gaan, liep ik flink door.
En omdat ik flink doorliep, moest ik heel snel terug lopen toen ik dat orgeltje in de etalage zag staan. In mijn volle bewustzijn was ik er niet naar op zoek, maar diep in mezelf natuurlijk wel. Het bleek volledige te werken en kostte maar 38 euro. Ik kocht het, sleurde het naar de bushalte en negeerde de afkeurende blikken in de overvolle bus.
Het lijkt een beetje op een bureautje – ideaal voor een schrijfster.
Het klinkt zwaar, droevig – spookachtig.
Het contrasteert mooi met de klank van een speelgoedpiano.
Kortom, ik ben er blij mee.
Het doet me denken aan de sfeer van het luisterboek ‘Cinema Der Mandarin’ dat ik enkele jaren geleden schreef. Een verhaal over een fictieve bioscoop aan de Leuvense Vaart.
Katrien Bos (www.katrienbos.be) schreef hier toen de passende muziek bij.
