Je lijkt een vloerkleed
op de grond
Mijn bukken raapt je op
want dweilen is voor later weer
Ik schik je op een stoel
doe licht aan en we praten weer
En hoe we samen wandelen
licht zien en lachen luid
Toch angst kruipt
waar niets lopen kan
Want licht gaat eens weer uit.
Ik ben het mens geworden gras
Jij maait me
harkt me op een hoop
Ik blijf niet liggen op de grond
Jij bent er – en ik hoop
En hoe we samen wandelen weer
de druppels zonnestralen zijn
Als duister enkel treurig is
omdat je hebt bedacht -
dat mensen zelf als
kaarslicht zijn
