Ieder jaar opnieuw heb ik dat, wanneer de zon weer lager schijnt en groen wat naar het bruin gaat neigen. Dan leg ik een tweede donsdeken op om me ‘s avonds diep in te begraven. Aan thee en kaarslicht doe ik niet. Aan muziek en rode wijn des te meer.
Naar Lou Reed kan ik het hele jaar luisteren. Ik hou van zijn wereld vol neonlichten en troebele vlakken waarin enkele zeer heldere zinnen toch een duidelijke weg schetsen.
Zijn eerste groep The Velvet Underground doet me denken aan een dik pak herfstbladeren. Te ruw om een donsdeken te zijn, maar uitnodigend om in te kruipen.
Het selfmade gehalte van deze groep, die in de jaren zestig een project werd van The Factory van Andy Warhol, inspireert. Deze herfst, nu ik die piano heb, nog meer dan anders. Ik heb dan wel geen Factory, maar in mijn ateliertje ronkt het ook van bedrijvigheid.
Hier twee TVU covertjes:
Pale blue eyes
After hours
