Wakker worden in dit bed voelt als ontwaken bij mijn grootouders.
Geen lawaai, geen problemen. Slechts een zacht geschuifel, als van mijn oma die al op was. Het maakt een mooi geluid als iemand zijn best doet om niet te wekken.
En ik die bleef liggen zolang mijn blaas het toeliet.
‘Ben je al wakker?’ vroeg ze als ze me zag. Blij me te zien, maar teleurgesteld omdat ze blijkbaar niet stil genoeg geweest was.
De zon door de kleine ruiten of regen die grote plassen vormde in de tuin. Mij maakte het niet uit, altijd voelde ik die opluchting van niet naar school moeten. Geen onverwachte toets, geen 3 op 10 op mijn kop, niet de paniek die me elke dag moest helpen om de rest te kunnen volgen.
Mijn oma gaf de voorkeur aan brood dat niet te vers was, zodat ze het goed kon snijden met haar grote mes. Altijd nadat ze er een kruis op had gekrast.
Daaraan denk ik als ik wakker word in dit hotel in Lenham.
(Vorige week verbleven we in Lenham, een dorpje in Engeland.)
