Ik heb een piano.
Een hele echte, grote piano. Het meest eenvoudige model met volwaardig en aanslaggevoelig toetsenbord dat ik kon vinden. Geen meubel, geen snufjes, maar wel echt en helemaal van mij.
Dat ging snel, maar niet té snel.
Ik had me eerder al gretig op de ukelele gesmeten, waarna ik mezelf een beetje piano leerde spelen op een klein keyboard. Muziek leren spelen, dat deed ik in een kamertje van mijn atelier. Het was als een schoendoos waar ik in mocht schuilen. Een schoendoos waar iemand een kijkdoos van had gemaakt, en ik mocht alles erin ontdekken. Op mijn ritme, op mijn manier. Toen stootte ik tegen de grenzen van die doos. Dat deed me niet snakken naar volledige vrijheid, maar wel naar een grotere doos.
Gisteren werd de piano geleverd, in een grote, kartonnen doos.
‘Is dat een gitaar?’ grapte de koerier van UPS. Ik lachte te hard, vlamde de deur dicht en sleurde het pak naar boven. Trappelend, alsof ik dringend naar toilet moest, prutste ik het open.
Een half uur later gaf ik het een definitieve plaats en begon ik te spelen.
Ik hou van dat geluid, ik hou van dat gevoel. Een vlo te zijn in een grote kartonnen doos. Die van mij is, helemaal van mij.
