Gisteren las ik in een interview met Ish Ait Hamou een interessante quote: “Als je niet weet hoe iets moet, ben je misschien de eerste die het anders doet”.
Dat heb ik op dit moment met muziek, dacht ik.
Ik herinner me nog helder hoe ik dat als jong meisje ook had met tekenen en dat dat plots veranderde toen ik Beeldende Kunsten ging studeren. Ik zie het tafereel nog voor me. We moesten een banaal stilleven tekenen in potlood. Vol enthousiasme begon ik eraan en drie minuten later was ik klaar. Ik zag anderen zwoegen en voelde me trots. Toen kwam de leraar. Hij leerde me constructies maken en kijken naar wat er is en niet naar wat ik denk dat er is. Hij was vriendelijk en geduldig, maar mijn rug kromde zich naar het blad toe en is jarenlang in die positie gebleven.
Ongemerkt plooide ik weer recht hoor, tijd doet veel. Het enthousiasme waarmee ik nu aan een tekening begin is opnieuw dat van vroeger, nu gebruik ik wel constructies en ik heb leren kijken, en eigenlijk komt dat mijn tekeningen wel ten goede.
Maar met muziek wil ik me voorlopig niet aan dat proces wagen. Ik ben geen muzikant. Ik maak muziekjes die bij mijn woorden passen en soms zoek ik woorden bij een streepje geïmproviseerde muziek.
Hier improviseer ik een stukje, ik filmde het en schreef er daarna een gedicht bij dat ik in het filmpje monteerde
Hier zocht ik een melodie die past bij een gedicht uit “Met twee ogen kruipen”
